خوب است بدانید که در دهه ۶۰، پونتیاک جهت بالا بردن توان اتومبیل های عضلانی خود، طرح مدرنی ارائه کرد که رم ایر نام آن می باشد و کار آن رساندن هوای بیشتر به پیشرانه می باشد.
پیشرانه ی اتومبیل ها طبق یک اصل ساده فعالیت می‌کند. هرچه میزان هوای بیشتری به موتور وارد شود، سوخت بیشتری استفاده شده و توان بیشتری ایجاد می شود. البته باید بدانید که فرایند کار موتور خیلی پیچیده‌تر می باشد ولی به صورت، همه‌چیز مربوط به هوا و سوخت می‌شود. بنابراین هنگامی که در دهه ی ۶۰ رقابت اسب بخار میان اتومبیل های عضلانی آمریکایی صورت گرفت، اتومبیل سازان این کشور شیوه های هوشمندانه ی گوناگونی را جهت رساندن هوای بیشتر به موتور به کار بردند که یکی از آن‌ها رم ایر می باشد.
رم ایر
به طور کلی رم ایر به استفاده از حرکت رو به جلوی اتومبیل جهت بالا بردن جریان هوا به درون موتور گفته می‌شود. خوب است بدانید که از مفهوم رم ایر در همه‌چیز مانند چتر نجات، موتورسیکلت و هواپیما استفاده می‌شود ولی در دنیای اتومبیل، پونتیاک برای نخستین بار در دهه ی ۶۰ و ۷۰ این کلمه را برای سیستم القای هوای خود به کار برد. رم ایر در حقیقت چیزی نظیر توربوشارژر ولی در مقیاسی خیلی کم تر می باشد. در این بین هم هوای بیشتری وارد پیشرانه می‌شود و هم با هدایت هوای تازه از بیرون به درون محفظه ی موتور، موجب خنک شدن پیشرانه خواهد شد.
نحوه کار رم ایر
باید بدانید که رم ایر نوع ویژه ای از ورودی هوا می باشد که اصولا روی کاپوت اتومبیل ها قرار دارد و با کمک فشار هوای دینامیکی که با حرکت و افزایش سرعت اتومبیل تولید می‌شود، فشار هوای درون منیفولد ورودی موتور را بیشتر می کند. وقتی هوای بیشتر به موتور می رشد، نظیر کاری که هم اکنون با توربوشارژر صورت می گیرد، توان بیشتر خواهد شد. با کمک رم ایر، هوای تازه و خنک از روی کاپوت به صورت مستقیم وارد فیلتر هوا و سپس کاربراتور و موتور شده و با زیاد شدن سرعت اتومبیل که فشار هوا بر جسم را زیادتر می‌کند، موجب بالا رفتن توان موتور خواهد شد.
فرق میان رم ایر و توربوشارژر
همانگونه که پیش تر بیان کردیم رم ایر کارکردی شبیه به توربوشارژر یا سوپرشارژر دارد چراکه کار آن وارد کردن هوای بیشتر به موتور و بالا بردن توان آن می باشد؛ ولی فرق بزرگ میان رم ایر با توربوشارژ یا سوپرشارژ این می باشد که در رم ایر از قوانین فیزیک جهت زیاد کردن فشار هوا در درون موتور استفاده می‌شود. توربوشارژر یا سوپرشارژر، با کمک کمپرسور، هوای بیشتری را به درون موتور هدایت می‌کنند و موجب بالا رفتن توان موتور اتومبیل می‌شوند ولی در رم ایر، اصولا از زیاد شدن فشار هوای ناشی از سرعت حرکت اتومبیل استفاده می‌شود و با توجه به این ک در سرعت‌های زیر ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت، زیاد شدن فشار هوای وارد شده به موتور خیلی زیاد نمی باشد، مقدار افزایش توانی که رم ایر می‌تواند تولید کند فقط حدود یک دهم توربوشارژر یا سوپرشارژر می باشد.
رم ایر پونتیاک
شروع داستان رم ایر پونتیاک در سال ۱۹۶۵ بود. نخست تنها یک طراحی جدید برای دریچه ی روی کاپوت بود که بالای کاربراتور وجود داشت. این طراحی نخستین بار در آگوست ۱۹۶۶ به اسم پکیج فِرش ایر یا هوای تازه در قالب پکیجی سفارشی عرضه شد که به وسیله نمایندگی‌ها روی اتومبیل نصب می‌شد. پس از آن در سال ۱۹۶۷، این طراحی به صورت رسمی با اسم رم ایر و به شکل یک آپشن کارخانه‌ای برای GTO عرضه شد. سیستم القای هوای پونتیاک در طول سال‌های بعد رشد کرد و گونه های جدیدتری از آن به اسم رم ایر II، رم ایر III و رم ایر IV عرضه شدند. رم ایر IV در GTO برای پیشرانه ی ۶.۶ لیتری پونتیاک در نوع خود بهترین و پیشرفته ترین بود که در سال ۱۹۶۹ عرضه شد.
خوب است بدانید که برای این موتور رم ایر IV با قیمتی در حدود ۴۰۰ دلار را می توانستند سفارش دهند که توان موتور را به ۳۷۰ اسب بخار می‌رساند. البته این عدد محافظه‌کارانه بیان شده بود و توان واقعی موتور نزدیک به ۴۲۵ اسب بخار بود. این موتور ۶.۶ لیتری بدون رم ایر می توانست ۳۵۰ اسب بخار توان ایجاد کند. در طول دو سال ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰ پونتیاک در مجموع فقط ۱,۸۰۸ دستگاه اتومبیل با موتور رم ایر IV ساخت و سپس رم ایر از فهرست آپشن‌های این شرکت کنار رفت. درست است که اسم رم ایر را پونتیاک در اتومبیل ها مطرح کرد و ساخت ولی این طراحی القای هوا مدتی بعد به وسیله دیگر اتومبیل سازان آمریکایی نیز استفاده شد و فورد نیز برای موستانگ ۱۹۷۱ رم ایر را عرضه کرد.
