محققین بیان کردند که پیدا شدن این منظومه شمسی مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. این منظومه با نام HD 110067 بدین جهت مورد توجه است که از وقت شکل گیری خود در حدود 4 میلیارد سال، نحوه جابه جایی سیارات آن در فضا از هیچ گونه نیروی خارجی تاثیر نمی گیرد.
محققین با این پیدایش جدید چشم اندازی وسیع درباره نحوه ایجاد و تکامل سیارات به دست آوردند. منجمان در این باره گفته اند که این منظومه سیاره فراخورشیدی، یک رزونانس و یا مدارهای ریاضی کامل می باشد. خوب است بگوییم که رزونانس مداری یعنی وقتی که دو جسم به دور شی دیگری بچرخند، دورههای مداری با نسبت ساده با هم دارند. به عبارت دیگر داخلی ترین سیاره این منظومه، به اندازه هر دو دوری که نزدیکترین سیاره کناریش میچرخد، سه دور خواهد چرخید و این به معنی رزونانس ۳:۲ میباشد.
این قانون و روند بین سیاره دوم و سوم نزدیک به هم و به علاوه بین سیاره سوم و چهارم که کنار یکدیگر می باشند هم وجود دارد.
باید بدانید که دو سیاره خارجی این مدار هم در مدار خود دارای چرخشی به اندازه ۴۷ و ۵۷.۴ روز می باشند و بنابراین رزونانس آن ها ۴:۳ می باشد. از طرف دیگر داخلی ترین سیاره درست هنگامی که خارجیترین سیاره یک دور گردش در مدارش را انجام می دهد، ششمین دور خود را در مدارش انجام می دهد.
محققین فکر می کنند که تمامی منظومههای خورشیدی نظیر منظومه ای که ما در آن زندگی می کنیم، آغازشان شبیه همین منظومه فراخورشیدی بوده است. ولی از میان هر صد منظومه تنها یکی از آن ها این قاعده را حفظ و نگهداری کرده است.
محقق ارشد اخترشناسی عمومی یعنی دکتر گرگ براون، در رصدخانه سلطنتی گرینویچ بیان کرد که در حقیقت علت چشمگیر بودن این منظومه این می باشد که خیلی از منظومههای سیارهای دارای این رزونانسهای مداری نمی باشند. چراکه در طول زمان با کامل شدن و رشد و تغییر آهسته سیارات در بیشتر منظومههای شمسی، سیاره ها هم از یکدیگر دور شدند. در نتیجه فقط تعداد محدودی منظومه سیارهای وجود دارد که رزونانسهای مداری آن ها به هم نزدیک می باشند.
منجمین قبل از پیدایش این منظومه تعداد ۴۰ تا ۵۰ منظومه شمسی یکنواخت را کشف کرده بودند ولی خوب است بدانید که هیچ کدام از آن ها همچون این منظومه جدید، سیاراتی با این وضعیت و همچنین ستارهای به این اندازه درخشان نداشته اند.
نکته دیگر اینکه این منظومه فاصله کمی با منظومه شمسی ما دارد و مسافتی به اندازه ۱۰۰ سال نوری دارد.